Sejneńszczyzna » Wiewiórka pospolita (Sciurus vulgaris) to budzący powszechną sympatię skryty gryzoń z lasów Puszczy Augustowskiej, nie jakaś tam wiewiórka z parku karmiona orzeszkami przez dzieci.

Puszcza Augustowska to las, w którym można zobaczyć nie tylko chronione rośliny, ale również wiele ciekawych gatunków zwierząt. Takim małym zwierzęciem, a zarazem rudym gryzoniem budzącym powszechną sympatię jest wiewiórka pospolita. Ten pełen uroku puszczański rudzielec różni się od tego z parku miejskiego tym, że do leśnej wiewiórki nie podejdziesz na odległość bliższą niż 20m. Podejdziesz bliżej i tyle ją zobaczysz, będzie ale kilkanaście metrów wyżej schowana, gdzieś na drzewie. Natomiast ta z parku miejskiego, je orzechy prosto z ręki i wejdzie ci na ubranie. Jednak z tą zażyłością trzeba uważać, bo niektóre wiewiórki mogą być potencjalnymi nosicielami wścieklizny. Na tym polega taka "mała" różnica.

Wiewiórka doskonale wspina się po drzewach, a na ziemi porusza się skacząc. Jest aktywna w dzień, dojrzeć w dzień czasem trudno, noc spędza w dziupli, wyściełanej mchem i porostami. Na jesieni wiewiórki okrywa szata zimowa. Futerko robi się bardziej gęste, ogon puszysty a na uszach pojawiają się charakterystyczne „pędzelki”. Długość ciała wiewiórki to około od 20 do 24 cm, ogon lekko krótszy w stosunku do ciała od 17 do 20 cm, a jej waga to około 200 - 300 gramów.

Dzikie osobniki dożywają średnio około 2 - 4 lat, a jest to spowodowane dużą aktywnością drapieżników. Prowadzi tryb życia nadrzewny. We wspinaczce pomagają jej ostre pazury, a w skokach długi, puszysty ogon, który stabilizuje tor lotu. Wiewiórki żywią się nasionami, pędami roślin, grzybami, nawet potrafią je nawet suszyć na gałęziach, a także jajami, pisklakami oraz ulubionymi orzechami. Nie zapadają w sen zimowy, toteż już od jesieni gryzonie te zbierają ogromne zapasy jedzenia.

Część zdobyczy zakopywana jest w ziemi, przez co wiewiórki przyczyniają się do rozsiewania wielu roślin i drzew. W Polsce od 2011 r. wiewiórka pospolita podlegała ochronie ścisłej, a od 2014 r. podlega ochronie częściowej. Gdy podczas leśnych spacerów w Puszczy Augustowskiej zobaczymy, gdzieś samotnie rosnący dąb, może to właśnie wiewiórka pospolita pomogła leśnikom w ich pracy, dopełniając obraz uroczego rudego sympatycznego gryzonia, pamiętajmy o tym.