Sejneńszczyzna » Pniarek obrzeżony (Fomitopsis pinicola) to niejadalny pasożyt, który powoduje brunatną zgniliznę drewna, charakteryzujący się wieloletnim owocnikiem, który przyrasta bokiem do drzewa.

Pniarek obrzeżony to przedstawiciel grzybów nadrzewnych nazywanych pospolicie hubami. Owocniki pniarka obrzeżonego występują w średniowiekowych i starszych drzewostanach, na osłabionych, uszkodzonych drzewach iglastych i liściastych. Rośnie przez wiele lat posiadając owocniki trwałe, nie tworzy ich od nowa każdego roku, ale z roku na rok owocnik powiększa się i przyrasta mu kolejna warstwa, gdzie poprzednie stają się twardsze i drewnieją. Owocnik osiąga szerokość do 40 cm i grubość do 15 cm.

Młode okazy są spłaszczone, później stają się kopytkowate, natomiast na dorosłych okazach można zaobserwować twardą skórkę, która przypomina skorupkę. Kolor skórki pniarka to szarobrązowy, gdzie w strefie przyrostu jest ona jaśniejsza. Natomiast odcień strefy przyrostu decyduje o wieku grzyba, u starszych ciemniejszy, u młodych ma barwę od białawej, przez pomarańczową, aż do wiśniowej. Rurki pniarka obrzeżonego są kilkuwarstwowe, osiągają długość do 8 mm.

Posiadają barwę od kremowej do słomkowożółtawej, gdzie z wiekiem spód owocnika zmienia barwę na brązową, a w zimie rurki są pokryte woskiem. W czasie wzrostu grzyba na porach dostrzec można krople gutacyjne (“płaczu”). Miąższ pniarka obrzeżonego ma twardą konsystencję i barwę od cytrynowożółtej do żółtobrązowej. Natomiast młode okazy mają kwaskowaty zapach wraz z gorzkim smakiem. Są niejadalne. Według starych almanachów wysuszone owocniki miały świetne właściwości antybakteryjne i potrafiły zwalczać bakterie grasujące przy otwartych ranach.

Dawniej pniarek działał uspokajająco, oczyszczająco, zwalczał gorączkę i koił bóle głowy. Wędrując po leśnych ostępach przyjrzymy zahubionym drzewom w lasach, gdzie są ważnym elementem ekosystemu, gdyż odgrywa swoją rolę w obiegu materii. Huby te rozkładają drewno za pomocą enzymów, które wydzielają. Większość gatunków tych grzybów to tak zwane pasożyty słabości, czyli rozwijają się głównie na drzewach osłabionych przez różne czynniki, a przy okazji stając się ciekawym elementem naszych lasów.