Sejneńszczyzna » Pełnik europejski (Trollius europaeu) zachwyca swym naturalnie pełnym żółtym kwiatem w postaci kuli, który oryginalnie wygląda na łąkach leśnych przyciągając wzrok spośród innych kwitnących roślin.

Pełnik europejski to średniej wielkości trwała roślina wieloletnia, która zachwyca swoim pełnym żółtym kwiatem w postaci kuli. Należy do jednych z bardziej rozpoznawalnych i charakterystycznych polskich roślin, które niestety na naszych łąkach spotkamy już tylko sporadycznie. Swoją nazwę zawdzięcza naturalnie okrągłym i pełnym, lśniącym jak złoto kwiatom o średnicy od 2 cm do 2,5 cm zawiązującym się od maja do czerwca. Ich osadzone spiralnie, niezróżnicowane, gdzie działki okwiatu zachodzą na siebie jak dachówki, zaginając się równocześnie do środka. Chroni to centrum kwiatu przed owadzimi rabusiami pyłku i nektaru, deszczem i mgłą.

Kwiaty wydzielają przyjemny, słaby zapach. Szybko przekwitają, ale na ich miejsce stopniowo zakwitają następne i okres kwitnienia wydłuża się. Listki z najbardziej zewnętrznych warstw kuli charakteryzują się jaskrawo żółtą lub jasnopomarańczową barwą, podczas gdy wewnętrzne przeistaczają się stopniowo w miodniki z nektarem. W czasie deszczu płatki kwiatów ciasno się stulają, chroniąc w ten sposób znajdujące się wewnątrz organy rozrodcze: pręciki i słupki. Pręcików i słupków bywa bardzo dużo. Przy trwającej przez dłuższy czas niepogodzie nasiona powstają w wyniku samozapylenia. Podobnie jak jaskier, pełnik europejski jest rośliną trującą, jest całkowicie mrozoodporny. Pełnik europejski osiąga wysokość od 30 cm do 50 cm, maksymalnie 90 cm.

Ten relikt trzeciorzędu jest gatunkiem charakterystycznym wilgotnych łąk, można go również spotkać na nasłonecznionych skrajach lasów i zadrzewień. Preferuje żyzne gleby kwaśne do zasadowych. Na terenie północno - wschodniej Polski jest zaliczany do bardzo rzadkich elementów rodzimej flory. Jeszcze ćwierć wieku temu znanych było blisko 150 lokalizacji. Obecnie liczbę stanowisk gatunku w tej części kraju jest szacowana na kilkanaście. Gatunek objęty ochroną ścisłą, w Polsce ma kategorię gatunku narażonego na wyginięcie. Głównym zagrożeniem dla pełnika jest osuszanie wilgotnych łąk, na których rośnie oraz zrywanie kwiatów do bukietów i wykopywanie jako rośliny ozdobnej.