Sejneńszczyzna » Parostki kozła sarny europejskiej (zrzuty), gdzie przy odrobinie szczęścia możemy natknąć się na tą naturalną ozdobę, która będzie nam przypominać o pięknie polnej i leśnej fauny.

Samiec sarny europejskiej kozioł (rogacz) nosi na głowie parostki składające się z dwóch tyk. Parostki tworzą się z tkanki kostnej, wyrastają z pni kostnych zwanych możdżeniami. Tuż nad nimi, u nasady tyki znajduje się kryzowate zgrubienie zwane różą. W dojrzałej formie, każda z nich posiada dwie odnogi i wieńczy ostry grot. Starsze kozły saren zrzucają parostki już pod koniec października, młodsze natomiast w listopadzie i grudniu. Po zrzuceniu parostków wokół pnia odkłada się wapno i co roku na głowie kozła sarny wyrasta poroże w całości nowe. Co ciekawe, każdego roku przyjmuje ono inny kształt niż poprzednie oraz w każdym kolejnym roku ma większy obwód.

Na początku, parostki pokryte są miękką, owłosioną skórą zwaną scypułem. Scypuł jest silnie ukrwiony, dostarcza do powstających parostków niezbędne składniki. Na przełomie wiosny i lata rogacze wycierają scypuł o gałęzie i pnie drzew. Soki z drzewa nadają zaś kolor pierwotnie białym parostkom. Różne gatunki drzew zostawiają nieco inne kolory. Dzięki temu z parostków możemy odczytać informacje o terenie, w którym kozioł przebywał. By wyrosło i ukształtowało się nowe poroże potrzebne jest około 4-4,5 miesiąca. Najokazalszymi parostkami mogą poszczycić się kozły samce w wieku 4-8 lat. Zaobserwujemy u nich od 25 - 30 cm wys. parostków z trzema, czasem zdarzają się cztery lub pięć rozgałęzień.

Ostre groty parostków, to ważny argument w walce o sarnie względy. Ich wygląd zależy od wieku kozła, a także od jego kondycji. Przypomnijmy jeszcze raz, że parostki, to nie rogi, chociaż nazwy są dosyć często mylone, oznaczają zupełnie coś innego. Rogi ma je np. krowa i są puste w środku, rosną przez całe życie i są tworem skórnym, natomiast parostki są zbudowane z kości. W ostatnim czasie mamy do czynienia z ekologicznymi trendami, z którymi doceniamy naturalne dary lasu, oczywiście zdobyte w sposób niezagrażający kondycji naturalnego ekosystemu leśnego.