Sejneńszczyzna » Osobliwe nietypowo połączone ze sobą dendrologiczne okazy drzewa, którym warto się przyglądnąć, gdzie ich pokrój modelują okoliczności i warunki siedliskowe.

Drzewa rosnące w zespołach konkurują z innymi o dostęp do światła słonecznego, niektóre z nich, są wyjątkowe. Muszą również zaakceptować swojego bliskiego sąsiada. Chociaż, jak twierdził prof. Władysław Szafer w swojej rozprawie o drzewach, gdzie każde z drzew stara się inne omijać, a jednak nie zawsze jest to możliwe. Rośliny drzewiaste w swoim życiu zmuszone są do okrążania różnych przeszkód przybierając to wówczas coraz rozmaite „pozy”. Niektóre są powyginane w różne strony albo tworzą swoiste tzw. „bajpasy”. Gdy zaś nie da się danej przeszkody obejść, pnie drzew lub gałęzie zrastają się z tworząc mostek.

Gałąź jednego drzewa tego samego gatunku, np. dębu trze o gałąź innego, z czasem się z nią zespala, tworząc naturalną wieź. Taki naturalny mostek łączy obydwa drzewa, gdzie w takiej postaci nie żyją jednak długo, gdyż silniejsze drzewo odciąga przez ów mostek pokarmy z drzewa słabszego, które z biegiem czasu może stracić koronę. W efekcie powstaje jedno drzewo o jednej koronie, ale o dwóch pniach. Natomiast drzewa jednakowo rozwijające się o podobnej kondycji fizycznej i podobnym wieku z mostkiem łączącym miedzy nimi, to w takim przypadku zrośnięte drzewa nie redukują koron i żyją w pozornej harmonii.

Drzewa skazane są na życie w jednym miejscu muszą sobie radzić z pokonywaniem przeciwności. Wszystkie drzewne te wygibasy oraz przechyły i zrosty są efektem dostosowywania się do zmieniających warunków środowiska i są sposobem na przeżycie. A dla nas to ciekawe obserwacje w terenie. Warto przyglądać się drzewom. Patrząc na takie obiekty nasuwa się komentarz:- "osobliwe życie z sąsiadem, skoro rośniemy tak blisko, to musimy siebie zaakceptować, nie mamy innego przyrodniczego wyjścia".