Sejneńszczyzna » Łubin trwały (Lupinus polyphyllus) jest przybyszem z Ameryki Północnej, rosnąc dziko dobrze się zadomowił, gdzie pojawia się wśród kęp zielonych liści spomiędzy, których wyrastają fioletowe kwiaty wabiące różne owady.

Łubin trwały został wprowadzony do Europy z Ameryki Północnej jako roślina ozdobna (bylina parkowa i rabatowa) oraz jako roślina pastewna, uprawiana na zielony nawóz. W Polsce gatunek w stanie dzikim obserwowany jest od drugiej dekady XIX w. Zaczęto go traktować jako rodzimą roślinę, gdzie w rzeczywistości to antropofit (zadomowiony gatunek obcego pochodzenia). Dawniej był wysiewany na paszę dla zwierzyny w obwodach łowieckich, co spowodowało ekspansję gatunku na obszarach leśnych.

Łubin użyźnia glebę, ponieważ żyje w symbiozie z bakteriami wiążącymi azot atmosferyczny. Rozmnaża się głównie za pomocą nasion, ale również przez kłącza (podziemne pędy). Łubin preferuje miejsca słoneczne, może rosnąć nawet na glebach ubogich, gdzie w przyrodzie rozprzestrzenia się w prześwietlonych lasach, na przydrożach i łąkach. Jest to gatunek inwazyjny w skali kraju i stopniowo zajmuje coraz to nowe stanowiska. Został zakwalifikowany do III kategorii gatunków inwazyjnych.

Ma wpływ na rodzimą roślinność poprzez konkurencję, jak również pogorszenie warunków rozwoju dla roślin przystosowanych do wzrostu na glebach o niewielkiej zawartości azotu. Jest to bylina, która osiąga do 150 cm wysokości. Jego efektowne kwiatostany, obfitujące w kwiaty, które są w stanie dwukrotnie emitować pyłek w ciągu sezonu, są bardzo atrakcyjne dla owadów, dzięki czemu łubin trwały może skutecznie konkurować o zapylaczy.

Jest gatunkiem stosunkowo długowiecznym, stwierdzono, że może dożywać do około 20 lat i co roku wydawać nasiona. Na pewno każdy z nas przynajmniej raz w życiu widział kwitnące łubiny o fioletowych kwiatostanach, zazwyczaj rosnących gdzieś przy polach, na łąkach, lasach lub na poboczach dróg, tworząc wyraźne punkty odniesienia ze swoimi strzelistymi kwiatostanami wyznaczając swoje coraz to nowe miejsca.