Sejneńszczyzna » Kruszczyk rdzawoczerwony (Epipactis atrorubens) to gatunek wskażnikowy starych lasów i jedyny rodzimy kruszczyk o jaskrawych kwiatach w kolorach różu i fioletu, wydzielający zapach kakao i wanilii.

Kruszczyk rdzawoczerwony jest wieloletnią rośliną z rodziny storczykowatych, gdzie ten gatunek występuje w Europie, zachodniej Syberii, Kaukazie, środkowej Azji i Azji Mniejszej. Można go spotkać na trawiastych zboczach, na obrzeżach lasów i zarośli, w murawach naskalnych, na podłożu bogatym w węglan wapnia. Preferuje półcień. Kruszczyk rdzawoczerwony to bylina o wysokości do 80 cm o pełzającym kłączu. Jego łodyga purpurowo nabiegła. Posiada liście naprzemianległe, szeroko lancetowate.

Kwiatostan kruszczyka jest jednostronny o długości 4-25 cm, złożony z 8-18 purpurowych lub ciemnoczerwonych, delikatnie pachnących kwiatów. Jego kwiaty są umieszczone na skręconych szypułkach wyrastających z kącików lancetowatych przysadek. Na warżce kwiatowej charakterystyczne pomarszczone guzki. Kwiaty owadopylne, pojawiają się w lipcu wydzielając zapach kakao i wanilii. Storczyk nie produkuje nektaru, zwabia tylko owady swoim atrakcyjnym dla nich wyglądem, aby rozsiewały jego pyłek.

Owocem kruszczyka rdzawoczerwonego jest baryłkowata torebka. Od 2014 r. roślina jest objęta częściową ochroną gatunkową (wcześniej była pod ochroną ścisłą). Do głównych zagrożeń należy niszczenie siedlisk zaorywanie muraw, częste zrywanie kwiatów przez bezmyślnych turystów lub wykopywanie całych okazów. Czy nie sądzicie że jego delikatne piękno, zapach to mnóstwo powodów, dla których powinniśmy chronić nasze lasy i pozwolić storczykowi kontynuować swoją spektakularną podróż po planecie Ziemia, przy tym nie zapominając się pochylić i go powąchać w leśnej kniei.