Sejneńszczyzna » Jodła pospolita (Abies alba) to drzewo szpilkowe, gdzie większość z nas kojarzy je ze świętami Bożego Narodzenia, a dokładniej z obwieszoną rozmaitymi kolorowymi świecidełkami małą, świąteczną choinką.

Przez większość z nas słowo jodła jest kojarzone ze świętami Bożego Narodzenia, a zazwyczaj średnich rozmiarów choinką. Te skojarzenia mogą wprowadzać nas w błąd, ponieważ tak naprawdę mamy tu do czynienia z drzewami gigantami. Jodła pospolita osiąga wysokość od 40 do 50 m i pierśnicy 1,5 m. W młodości posiada koronę stożkowatą, w starszym wieku walcowatą, na szczycie spłaszczoną wskutek szybszego przyrastania pędów bocznych niż pędu głównego, tworzącą tzw. bocianie gniazdo. W Polsce jodła pospolita osiąga północny zasięg występowania w Europie. Występuje w centrum kraju i na południu najliczniej w Karpatach, Sudetach, na Roztoczu oraz w Górach Świętokrzyskich (Puszcza Jodłowa).

To gatunek górski, który pojawia się rzadziej na niżu. Lubi dużą wilgotność powietrza, żyzne i wilgotne gleby. Jodła pospolita jest bardzo wrażliwa na zanieczyszczenie powietrza. Jest wrażliwa na niskie temperatury, w kraju częstokroć przemarza na stanowiskach naturalnych. Kora w młodości jest gładka, białoszara, na starość pęka w niezbyt regularnie prostokątne płytki, tworząc korowinę. W korze znajdują się pęcherzyki żywiczne. Igły długości od 1,5 do 3 cm i są płaskie, ciemnozielone, błyszczące, na dolnej stronie z dwoma białymi paskami woskowatego nalotu w miejscu występowania aparatów szparkowych. Trwałość igieł jodły pospolitej wynosi 8-11 lat.

Kwiaty męskie jodły pojawiają się w kątach zeszłorocznych igieł na pędach z wierzchniej strony. Kwiaty żeńskie pojawiają się wysoko w koronie i mają postać zielonych, stojących szyszek. Natomiast szyszki o wymiarach od 1-2 na 3-4 cm mają walcowaty kształt, są skierowane ku górze (stojące) i są złożone z łusek nasiennych i okrywających. Jodła pospolita żyje długo, nawet do 300-400 lat, gdzie w pojedynczych wypadkach nawet do 700 lat. Wytwarzana przez mszyce spadź (słodka, lepka ciecz), z której to pszczoły wytwarzają jeden z najbardziej cenionych „czarnych” miodów spadziowych. Te piękne i niezwykłe drzewo uznawane jest za najwyższe rodzime drzewo w Europie, pod względem wrażenia wywieranego niebosiężną zieloną sylwetką nie maja sobie równych.