Sejneńszczyzna » Chrabąszcz majowy (Melolontha melolontha) to zdecydowanie chrząszcz dużego kalibru, ten amator liści i korzeni, jest nieporadny na ziemi, powolny w powietrzu, gdzie pod ziemią czyni spustoszenie.

Wiosennym ciepłym majowym wieczorem w lesie lub parku można usłyszeć głośne buczenie, dziesiątek chrabąszczy ponad drzewami, taki widok może być interesujący, jednak warto pamiętać, że chrabąszcze majowe to głównie pasożyty. Ten chrabąszcz to duży owad o długości ciała 25-35 mm, z brązowymi pokrywami skrzydłowymi, który posiada na głowie blaszkowate czułki. Samiec ma czułki złożone z siedmiu blaszek, a samica z sześciu. Odnóża zaopatrzone są w ostre pazurki.

Chrabąszcz w ciągu dnia przesiaduje na drzewach, jest odrętwiały i niezbyt chętny do ruchu. Żeruje na liściach dębu, ale nie pogardzi też liśćmi brzozy, buka czy klonu. Dopiero podczas ciepłych, bezwietrznych majowych wieczorów intensywnie lata i odbywa swoją rójkę, która rozpoczyna się w maju. Samica składa jaja w ziemi (10-30 szt.), zwłaszcza na powierzchniach nasłonecznionych w wydrążonym przez siebie korytarzu. Mimo tego, że przepoczwarzenie w osobnika dorosłego następuje jeszcze przed zimą, to on spędza w tej postaci zimę w kolebce poczwarkowej pod ziemią, by ujrzeć światło dzienne wiosną, w maju.

Larwa rozwija się od trzech do pięciu lat, stąd też co kilka lat następują masowe wylęgi tego owada. Larwa maja bardzo silny gryzący aparat gębowy i ogromny apetyt. Podgryza korzonki młodych drzewek, krzewów przez co osłabia je i często powoduje ich zamieranie. W tej formie stanowi ogromne zagrożenie dla młodych sadzonek drzewek hodowanych w szkółkach leśnych oraz uprawach i młodnikach. Natomiast dorosły chrabąszcz po wylocie z gleby żeruje w koronach drzew około dwóch tygodni, gdzie w ciągu kilku dni potrafi ogołocić drzewo z liści, co powoduje jego osłabienie.

Żywot chrabąszcza jest krótki, samce chrabąszcza majowego żyją średnio od 4 do 7, a samice od 6 do 7 tygodni. Chrząszcze są cennym źródłem białka dla szpaków, drozdów, pustułek, sójek i nietoperzy. Dlatego, mimo całej jego szkodliwości i naszej szczególnej niechęci do paskudnych pędraków, trudno sobie wyobrazić miesiąca maja bez widoku tego brązowego chrząszcza.