Sejneńszczyzna » Biedronka oczatka (Anatis ocellata) to największa polska biedronka i tak jak jej znana kuzynka, biedronka siedmiokropka jest sprzymierzeńcem w walce ze szkodnikami, gdzie w przeciwieństwie do niej, zamiast ogrodów, woli jednak lasy sosnowe.

Biedronka oczatka jest owadem z rzędu chrząszczy, żyjąc w lasach iglastych, a wśród których najbardziej lubi sosnowe bory. Jest uznana za gatunek kosmopolityczny, gdzie znaleźć ją można na niemalże całym świecie. Czas spędza na roślinach, bardzo lubiąc sąsiedztwo mszyc. Nie jest rzadka, choć nigdzie nie występuje w dużych ilościach. Rezerwuje sobie tytuł jednej z największych polskich biedronek, mierząc prawie 10 mm długości. Posiada półkuliste ciało, na czarnym przedpleczu znajduje się biały wzorek, inny dla każdego gatunku, natomiast pokrywy skrzydeł są kolorowe, usiane kontrastującymi plamkami, zaś plamki otoczone są białym obłokiem.

Prowadząc zdecydowanie drapieżny tryb życia, gdzie w ciągu swojego życia zjada ogromną ilość szkodników leśnych, stając się sprzymierzeńcem lasów. Ten gatunek niestety słynie też z dość dużego kanibalizmu, nierzadko starsze larwy zjadają młodsze rodzeństwo. Na wiosnę samice biedronek oczatek składają małe, żółtawe jaja, najczęściej na igłach sosen. Ich niezwykle żarłoczne wyklute larwy są małe i czarne z czasem, są stosunkowo ruchliwe, te sześcionogie stwory zaczynają przypominać larwę biedronki.

Całe ich ciało najeżone jest kolcami, gdzie larwy oczatki mają ich dość dużo. Zimują gromadnie w podłożu w cieplej ściółce, wśród liści i igieł sosnowych. Ciekawostką jest fakt, że biedronka oczatka w ciągu całego swego rozwoju jest wstanie pożreć nawet do 2,5 tyś mszyc lub ich jaj. Nie ma się więc co dziwić, że jest uważana przez leśników za bardzo pożytecznego chrząszcza, mając nadzieję, że nigdy jej nie zabraknie w naszych iglastych lasach sosnowych.